ای نور مجسّم مصوّر

 

سروده حضرت آیت الله صافی گلپایگانی^{مدظله العالی} به مناسبت شـــهادت حــضـــرت زهــــــرا علیهاالسلام  

 

ای دخت گرامی پیمبر * ای سرّ رسول در تو مضمر
در بیت شریف وحی، خاتون * بر چرخ رفیع مَجد اختر
ای شبه نبی به خلق و اوصاف * ای نور مجسّم مصوّر
ای خادم خانه‌ تو حوّا * و ای حاجب درگه تو هاجر
در طورِ لقا یگانه بانو * در مُلک وجود زیب و زیور
با شیر خدا علیّ عالی * هم‌ سنگر و هم پیام و همسر
مانند تو زن جهان‌ ‌ندیده‌‌است * غمخوار و نگاهبانِ شوهر
ای عین کمال و جان بینش * ای ‌شخص‌ شخیص عصمت ‌و فرّ
بر رفعت قدر تو گواه است * بیت و حجر و مقام و مشعر
ای سیّده زنان عالم *ای بضعه حضرت پیمبر
تو اصلی و دیگران همه فرع * تو جانی‌ ودیگران چو پیکر
در مُلک وَلا ولیّة الله* بر نخلِ وجود احمدی بَر
قرآن به فضیلت تو نازل* برهان تو محکم و مقرّر
روی تو جمال کبریایی* کوی تو رواق قُرب داور
از جوی تو شبنمی است زمزم* و از بحر تو شعبه‌ای ‌است ‌کوثر
زآن خطبه آتشین که پیچید * در ارض و سما بسان ‌تندر
محکوم شد آن نظام و گردید* حق روشن و غالب و مظفّر
من عاجزم از بیان وصفت * تو بحری و من ز قطره کمتر
ای امّ محامد و معالی * ای از تو مشام جان معطّر
با این ‌همه عزّ و رفعت شأن* با آن همه فخر بی حد و مرّ
از ظلم منافقین امّت* شد قلب منیر تو مکدّر
آن را که نمود حقّ مقدّم* کردند معاندان مؤخّر
بردند فدک ‌به ‌غصب و بسـتند * بر باب تو گفته ‌‌ای مزوّر
افسوس شکست دشمن ‌دین‌ * پهلوی تو را به ضربت در
بازوی تو را به تازیانه * زد قنفذ ملحد سـتمگر
از سیلی و شرح آن نگویم* کافتد به دل از بیانش آذر
در ماتم محسن شهیدت * ماییم به سوگ و ناله اندر
بر لطفی صافی از سر لطف* بنگر که بُوَد پریش و مضطر
بس فخر از آن کند ‌که دارد * بر سر ز سـتایش تو افسر

 

عزت مومن

تفسیر «ماء» در عوالم «قبل» و «بعد» از عالم دنیا

ارتباط با خدا و اقتدا به انبیا و کار گروهی

آ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حضرت آیت الله المعظم مدرسی ^{مدظله العالی}  :

 انسان بنا به سرشت خود به سمت کمال و اهداف متعالی می گراید و درصد بزرگی از بنی بشر به خاطر تنبلی و سستی به اهداف خود نمی رسند چرا که راه رسیدن به آن ها را گم می کنند.

معظم له این مطالب را در درس هفتگی اخلاقشان در دفتر خود در شهر کربلا، و در حضور جمعی از روحانیون و طلاب حوزه علمیه ایراد و گوشزد کردند که یکی از مهم ترین شروط رسیدن به اهداف و آرمان ها، این است که آدمی در طول حیات خویش پیوند خود را با پروردگار بسیار محکم کند؛ و اشاره نمودند که: استحکام ارتباط با خدا، به انسان قدرت شگرفی می بخشد و او را بر غلبه بر مشکلات، و در پیمودن راه های ناهمورای که بر سر راه اهداف او وجود دارد، یاری می کند.

ایشان همچنین یادآور شدند: همزیستی با رهبران شایسته مانند پیامبران و ائمه و صالحان، یکی دیگر از مهم ترین وسایلی است که به فرد از نظر معنوی کمک می کند تا به اهداف خود و قله های مرتفع برسد؛ و نیز بیان کردند که قرآن کریم قصه های پیامبران و بندگان صالح را یکی بعد از دیگری برای ما بیان می کند، تا ما از آن ها سرمشق بگیریم و با ارزش هایی که آن ها مطرح کرده اند، زندگی کنیم.

در همین راستا معظم له بر اهمیت پیوستن به گروه ها و دسته جات دینی، از طریق حسینیه ها و برنامه های خیریه، و رفت و آمد در مساجد و حسینیه به شکل مستمر تاکید کردند و فرمودند: کار گروهی به برکت و رعایت خدا رشد و توسعه پیدا می کند و خداوند به این گروه ها مدد می رساند.

غرب به نجات و پیشرفت ما می‌اندیشد، آری!!

 

                 

استاد رحیم پور ازغدی :

نظام لیبرال سرمایه‌داری درست است که معمولاً با شعار "آزادی" آزادی اجتماعی، آزادی اقتصادی، آزادی فردی به میدان آمده؛ اما هرگز آزادی را به نحو ریشه‌ای و رادیکال، یعنی تا فرجام منطقی آن که لغو همة بهره‌کشی‌ها و استثمارها و دیکتاتوری‌های اقتصادی و غیر اقتصادی است، پیش نبرده و بدان معتقد نبوده و نیست. بارها نظام استعماری "سرمایه‌داری" این شعار و وعده را داده که ملت‌های آسیایی و آفریقایی و آمریکای لاتین را از شرّ نظام‌های استبدادی و عقب‌مانده نجات می‌دهیم و اگر ما را به سروری و سیادت بپذیرند به آزادی و رفاه و پیشرفت می‌رسند. این شعار در همه صدوپنجاه سال گذشته مطرح بوده و اصلاً ریشه کلمة «استعمار» هم به همین ادعا مربوط بود.

آن‌چه هر عنصر سیاسی شرافتمندی با آن مخالف است غارت و استثمار و زور و دیکتاتوری است، چه از نوع داخلی و چه خارجی؛ اما غارتگران خارجی به نام «استعمار»، به نام «عمارت و آبادی و عمران» و با وعده پیشرفت و این توهّم‌سازی آمدند که تن‌دادن به سیطرة سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و نظامی غرب،‌ باعث «توسعه و پیشرفت» خواهد شد. از همان ابتداء که وارد جهان اسلام شدند در صدوپنجاه سال گذشته، با این گفتمان آمدند و کشف تازه‌ای نیست که امروز به ذهن کسی رسیده باشد که مثلاً اگر از شعارهای ملی و اسلامی و عزت و استقلال ملّت، کمی چشم بپوشیم، متقابلاً پیشرفت می‌کنیم و احتمالاً غربی‌ها نگران پیشرفت ما هستند!

انسان باید نحوه دعا کردن را هم از اولیاء خدا بیاموزد

حضرت آیت الله مجتبی تهرانی^{رحمت الله علیه}  :

 

رَأَى عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ^{علیه السلام}رَجُلًا یَطُوفُ بِالْکَعْبَةِ وَ هُوَ یَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الصَّبْرَ قَالَ فَضَرَبَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ^{علیه السلام}عَلَى کَتِفِهِ قَالَ سَأَلْتَ الْبَلَاءَ قُلِ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْعَافِیَةَ وَ الشُّکْرَ عَلَى الْعَافِیَةِ‏فَإِنَّ الشُّکْرَ عَلَى الْعَافِیَةِ خَیْرٌ مِنَ الصَّبْرِ عَلَى الْبَلَاء

روایت از امام رضا صلوات الله علیه منقول است که حضرت فرمودند: روزی زین العابدین صلوات الله علیه در مسجد الحرام در حال عبادت بودند که دیدند شخصی در حالی که طواف کعبه می‌کند بلند می‏گوید: اللهم انی اسئلک الصبر. دارد فضرب بکتفه. امام زین العابدین علیه السلام با دست مبارک زدند به شانه همین شخصی که طواف می‌کرد. در ادامه روایت دارد. قال :سئلت البلاء. با این دعا از خدا تقاضای بلا می کنی.

ما سه نوع صبر داریم: صبر بر طاعت، صبر بر معصیت و صبر بر مصیبت. درخواست صبر، یعنی بلاهایی که سمت من می آید، تحملش را داشته باشم. معلوم می شود به سراغ خط بلا و مصیبت رفته‏ای و در آن خط داری کار می کنی و می‏خواهی پاد زهرش را به‏دست بیاوری که کمتر تحت فشار باشی. حضرت به او فرمودند: سئلت البلاء. تو از خدا بلا می خواهی که می گویی: اللهم انی اسئلک الصبر.

بجای این دعا بگو: اللهم انی اسئلک العافیۀ و الشکر علی العافیۀ . خدایا من از تو عافیت می‏خواهم . دقیقا ضد بلاء است این دعا و حتی توفیق شکر گذاری را هم درخواست می‏کنی. هم عافیت بده، هم توفیق شکرگزاری که به خاطر این عافیتی که به من دادی شکر هم بکنم. حضرت به آن شخص می‏فرمایند این را از خدا بخواه.

روایت مفصل است. در ذیلش حضرت این جمله را فرمودند: فإن الشکر علی العافیۀ خیر من الصبر علی البلاء. سپاسگزاری از عافیتی که خدا داده، بهتر است از صبری که نسبت به بلاء داده است. زیرا در مورد بلا چاره نداری. بلاء آمده، چکار می خواهی بکنی؟ صبردر بلا ارزش زیادی ندارد. به همان مقداری که جزع و فزع نکنی ارزش دارد. اما جایی که خدا به تو عافیت داده، شکرش با اختیار خود تو است و فشاری هم بر تو نیست. ارزش این شکر، از ارزش آن صبر خیلی بیشتر است. لذا حضرت به او فرمودند: فإن الشکر علی العافیۀ خیر من الصبر علی البلاء.

انسان باید نحوه دعا کردن را هم از اولیاء خدا بیاموزد. ما نمی فهمیم که چگونه دعا کنیم. اولیاء خدا ما را از نظر ایمان، ارزیابی می کنند، بعد به ما یاد می‏دهند چگونه دعا کنیم. حضرت به آن شخص فرمودند: تو کجا و صبر بر بلا کجا! برو از خدا عافیت بخواه. بعد هم بر آن عافیتی که به تو داده است شکر کن که این شکر موجب افزونی عافیت هم می شود.